-
16:26 1402/7/18
-
Maybe Michael
" Xscape "
« شکست بزرگ یا موفقیت تکرار نشدنی ؟ »
مایکل جکسون در ۲۰۰۹ جهان را ترک کرد ، و هوادارنش را با بدترین آزمون های طرفداری تنها گذاشت.
از تشخیص آهنگ های فیک ، تا تحمل کردن ریمیکس های یادبود غیرقابل تحمل ، ابراز پشیمانی کسانی که به او خیانت کرده بودند و خیلی اتفاقات بیشتر ...
اما در این میان قرار داد بنیاد جکسون به هدایت جان برانکا و جان مک کلین و همکاری فرانک کاسیو ، با شرکت سونی چیز ترسناکی بود که هیچ کدام از طرفداران جکسون را خوشحال نمی کرد . این قرار داد شامل ۷ آلبوم برای مدت ۱۰ سال بود!.
اما پس از مرگ جکسون اتفاقاتی افتاد که باعث هرچه کم رنگ تر شدن برخی حوادث مهم شد . همین اتفاقات تحت الشعاع قرار گرفته باعث شدند تا دیدگاه غلطی نسبت به آثار پس از مرگ جکسون ایجاد شود ، بنابراین برای بسیاری از طرفداران ، تشخیص این موضوع سخت است که آیا واقعا «Xscape» یک موفقیت بود یا یک شکست بزرگ ؟.
در اینکه جکسون به نوعی شور خصلت کمال گرایی را در آورده بوده است شکی نیست ، اگر اینطور نبود ، او تصمیم نمی گرفت تا بعد از تکمیل آلبوم «تریلر» آن را دوباره از اول تنظیم کند . یعنی جکسون از پرفروش ترین آلبوم تاریخ که در دستان خودش بود هم رضایت کامل را نداشت . بنابراین او به شدت به دنبال بهترین چیز ها بود ، اما اگر از جنبه وسواس گونه کمی دور شویم ، متوجه می شویم جکسون تمام ترک های این آلبوم را با اختیار خودش مخفی کرده بوده است ، و ظاهرا دنبال این نبوده که آنها را منتشر کند ، و اکنون کار کردن گروهی جدید از تنظیم کننده ها روی این ترک ها ، نمی تواند آن «لحظه طلایی» متعلق به خود جکسون را رقم بزند .
اهمیتی ندارد موافق انتشار ترک های منتشر نشده جکسون باشید یا خیر ، اما حتی دمو های دیسک دوم نسخه ویژه این آلبوم نشان می دهند که حتی ترک های ناقص جکسون هم می توانند به اندازه ترک های کامل او هیجان انگیز باشند ، اما هدف این مطلب ، بررسی آثار جکسون نیست ، بلکه بررسی اختصاصی کلیت آن است ، به طور حتم تاکنون مطالبی را در تمجید این آلبوم و برشمردن موفقیت های آن خوانده اید ، اما اکنون قرار است تا وجه دیگری از آن را بررسی کنیم ...
پس بهتر است استثناً از موسیقی فاصله بگیریم و به حواشی بپردازیم !.
بهتر است داستان را از پیش زمینه شروع کنیم ...
وقتی که پس از انتشار آلبوم «Michael» در ۲۰۱۰ ، سونی تلاش می کرد تا دوباره دل هواداران جکسون را به دست بیاورد ، تصمیم گرفت تا کاری که جکسون خیلی هم موافق آن نبود را انجام دهد . از آنجایی که اکنون به لطف خانواده جکسون ، و به قول لاتویا جکسون ، یک هارد یک ترابایتی و هزاران نوار کاست از آثار منتشر نشده جکسون در دست این شرکت بود ، سونی مجبور بود تا به هر نحوی طرفداران جکسون را مشتاق نگه دارد ، وگرنه آلبوم های نه چندان جدید خریدار زیادی نخواهند داشت . با اینکه سونی تجربه مشابهی داشت و در ۲۰۰۱ با انتشار مجدد دیسکوگرافی مدرن جکسون تنها با یک دفترچه جدید !!! توانست سود خوبی به دست بیاورد ، نشان می داد که طرفداران جکسون هر محصولی از هنرمند خود را نشناخته خریداری خواهند کرد .
این موضوع اما پس از مرگ جکسون داغ تر شده بود . دهه اول قرن ۲۱ بی شک بدترین دهه زندگی جکسون بود . زیرا از همان سال اول دهه تا آخرین سال ، با اینکه جکسون در قید حیات بود ، اما بسیاری از آثار او در اینترنت پخش شد و حتی صفحه های تقلبی در حراجی های خصوصی به اسم او فروخته می شدند . گل سرسبد آنها صفحه "Unfinalised" و آلبوم "Bible" بودند . زمانی که ترک «Mamacita» به اسم همکاری دوباره جکسون و کارلوس سانتانا منتشر شد ، خود جکسون و سانتانا که از این ترک خبر نداشتند انگشت بر دهان مانده بودند !.
این موضوع چیزی غیر از کم کاری سونی را نشان نمی داد . اما مرگ جکسون و همکاری دوباره با بنیاد ، باعث شده بود تا بازار جدیدی برای این دو شرکت عظیم ایجاد شود .
در اینکه جکسون به نوعی شور خصلت کمال گرایی را در آورده بوده است شکی نیست ، اگر اینطور نبود ، او تصمیم نمی گرفت تا بعد از تکمیل آلبوم «تریلر» آن را دوباره از اول تنظیم کند . یعنی جکسون از پرفروش ترین آلبوم تاریخ که در دستان خودش بود هم رضایت کامل را نداشت . بنابراین او به شدت به دنبال بهترین چیز ها بود ، اما اگر از جنبه وسواس گونه کمی دور شویم ، متوجه می شویم جکسون تمام ترک های این آلبوم را با اختیار خودش مخفی کرده بوده است ، و ظاهرا دنبال این نبوده که آنها را منتشر کند ، و اکنون کار کردن گروهی جدید از تنظیم کننده ها روی این ترک ها ، نمی تواند آن «لحظه طلایی» متعلق به خود جکسون را رقم بزند .
اهمیتی ندارد موافق انتشار ترک های منتشر نشده جکسون باشید یا خیر ، اما حتی دمو های دیسک دوم نسخه ویژه این آلبوم نشان می دهند که حتی ترک های ناقص جکسون هم می توانند به اندازه ترک های کامل او هیجان انگیز باشند ، اما هدف این مطلب ، بررسی آثار جکسون نیست ، بلکه بررسی اختصاصی کلیت آن است ، به طور حتم تاکنون مطالبی را در تمجید این آلبوم و برشمردن موفقیت های آن خوانده اید ، اما اکنون قرار است تا وجه دیگری از آن را بررسی کنیم ...
پس بهتر است استثناً از موسیقی فاصله بگیریم و به حواشی بپردازیم !.
بهتر است داستان را از پیش زمینه شروع کنیم ...
وقتی که پس از انتشار آلبوم «Michael» در ۲۰۱۰ ، سونی تلاش می کرد تا دوباره دل هواداران جکسون را به دست بیاورد ، تصمیم گرفت تا کاری که جکسون خیلی هم موافق آن نبود را انجام دهد . از آنجایی که اکنون به لطف خانواده جکسون ، و به قول لاتویا جکسون ، یک هارد یک ترابایتی و هزاران نوار کاست از آثار منتشر نشده جکسون در دست این شرکت بود ، سونی مجبور بود تا به هر نحوی طرفداران جکسون را مشتاق نگه دارد ، وگرنه آلبوم های نه چندان جدید خریدار زیادی نخواهند داشت . با اینکه سونی تجربه مشابهی داشت و در ۲۰۰۱ با انتشار مجدد دیسکوگرافی مدرن جکسون تنها با یک دفترچه جدید !!! توانست سود خوبی به دست بیاورد ، نشان می داد که طرفداران جکسون هر محصولی از هنرمند خود را نشناخته خریداری خواهند کرد .
این موضوع اما پس از مرگ جکسون داغ تر شده بود . دهه اول قرن ۲۱ بی شک بدترین دهه زندگی جکسون بود . زیرا از همان سال اول دهه تا آخرین سال ، با اینکه جکسون در قید حیات بود ، اما بسیاری از آثار او در اینترنت پخش شد و حتی صفحه های تقلبی در حراجی های خصوصی به اسم او فروخته می شدند . گل سرسبد آنها صفحه "Unfinalised" و آلبوم "Bible" بودند . زمانی که ترک «Mamacita» به اسم همکاری دوباره جکسون و کارلوس سانتانا منتشر شد ، خود جکسون و سانتانا که از این ترک خبر نداشتند انگشت بر دهان مانده بودند !.
این موضوع چیزی غیر از کم کاری سونی را نشان نمی داد . اما مرگ جکسون و همکاری دوباره با بنیاد ، باعث شده بود تا بازار جدیدی برای این دو شرکت عظیم ایجاد شود .
وقتی که پس از انتشار آلبوم «Michael» در ۲۰۱۰ ، سونی تلاش می کرد تا دوباره دل هواداران جکسون را به دست بیاورد ، تصمیم گرفت تا کاری که جکسون خیلی هم موافق آن نبود را انجام دهد . از آنجایی که اکنون به لطف خانواده جکسون ، و به قول لاتویا جکسون ، یک هارد یک ترابایتی و هزاران نوار کاست از آثار منتشر نشده جکسون در دست این شرکت بود ، سونی مجبور بود تا به هر نحوی طرفداران جکسون را مشتاق نگه دارد ، وگرنه آلبوم های نه چندان جدید خریدار زیادی نخواهند داشت . با اینکه سونی تجربه مشابهی داشت و در ۲۰۰۱ با انتشار مجدد دیسکوگرافی مدرن جکسون تنها با یک دفترچه جدید !!! توانست سود خوبی به دست بیاورد ، نشان می داد که طرفداران جکسون هر محصولی از هنرمند خود را نشناخته خریداری خواهند کرد .
این موضوع اما پس از مرگ جکسون داغ تر شده بود . دهه اول قرن ۲۱ بی شک بدترین دهه زندگی جکسون بود . زیرا از همان سال اول دهه تا آخرین سال ، با اینکه جکسون در قید حیات بود ، اما بسیاری از آثار او در اینترنت پخش شد و حتی صفحه های تقلبی در حراجی های خصوصی به اسم او فروخته می شدند . گل سرسبد آنها صفحه "Unfinalised" و آلبوم "Bible" بودند . زمانی که ترک «Mamacita» به اسم همکاری دوباره جکسون و کارلوس سانتانا منتشر شد ، خود جکسون و سانتانا که از این ترک خبر نداشتند انگشت بر دهان مانده بودند !.
این موضوع چیزی غیر از کم کاری سونی را نشان نمی داد . اما مرگ جکسون و همکاری دوباره با بنیاد ، باعث شده بود تا بازار جدیدی برای این دو شرکت عظیم ایجاد شود .
در فوریه ۲۰۱۴ بود که شرکت سونی ، خبر از انتشار یک آلبوم کاملا جدید مایکل جکسون را به طرفدارانش داد . سونی به قدری از کار بر روی این آلبوم تعریف و تمجید کرد که برای بسیاری از افراد شکی در موفقیت آن باقی نمانده بود . زمانی که «L.A Ried» رئیس لیبل اپیک رکوردز با دستان خودش وارد میکس این آلبوم شده بود ، قطعا انتظارات را بسیار بالا برد .
اما همه چیز از زمان تایید ترک لیست آغاز شد . اولین ترک معرفی شده هر آلبوم ، نشان دهنده راه و رسم کلی آن است ، و زمانی که یک نسخه تبلیغاتی ترک «Slave To The Rhythm» در تبلیغ گوشی «Xperia Z2» پخش شد ، این حکم تایید برای انتشار کامل آن داده شد ...
اما ...
این ترک که باید به عنوان لید سینگل یک آلبوم کاملا جدید معرفی می شد ، بیشتر به عنوان یک تبلیغ موبایل نه چندان جالب تایید شد ، با اینکه قبل تر در ۲۰۱۰ قطعه قابل توجهی از آن لیک شده بود ، شانس زیادی برای لید سینگل بودن نداشت ، برای همین این وظیفه را به ترک های منتشر نشده احتمالی دیگه داد .
پس از مشخص شدن اولین ترک ، زمینه برای لو رفتن ترک های دیگه فراهم شد . در میان اسامی زیادی که بین مردم دست به دست می شد ، لیکر های معتبری هم وجود داشتند که پیش تر ، ترک های مهمی رو برای طرفداران آپلود کرده بودند . اما اکنون آنها هم داشتند نام ترک هایی را می گفتند که نزدیک به ۱۰ سال قبل لیک شده بودند !.
بسیاری از طرفداران بعد از دیدن نام ترک های «Xscape» و «Blue Gangsta» و «A Place With No Name» نا امید شدند ، زیرا تقریبا تمام طرفداران این ترک ها را قبل از خبر انتشار آلبومی به نام «اکسکیپ» به طور کامل شنیده بودند !. و نکته جالب توجه این بود که ترک های نام برده در زمان زنده بودن جکسون به بیرون درز کرده بودند ، و حتی جکسون به انتشار برخی از آنها اعتراض کرد !.
تنها چیزی که می توانست طرفداران را راضی کند ، انتشار نسخه های جدید تر با وکال های جدید بود . اما زمانی که "L.A Reid" سرپرست لیبل اپیک رکوردز در مصاحبه ای گفت که این ترک ها درواقع ریمیکس های شرکت سونی هستند ، به طور کلی بسیاری از افراد نا امیدانه اخبار بعدی را دنبال می کردند .
(تصویر مربوط به پوستر داخل نسخه دیلاکس آلبوم ، این عکس الهام بخش کاور اصلی آلبوم بود و توسط MR.Brainwash ساخته شد)
قبل از انتشار اولین ترک لیست آلبوم ، زمانی که «رید» گفته بود که این ترک ها حاصل تلاش شبانه روزی و میکس افرادی مثل «رودنی جرکینز» و «جی راک» و همکاران سابق مایکل هستند ، و در راستای زنده نگه داشتن آرمان های مایکل هستند ، برخی از افراد حواشی آلبوم مایکل و ریمیکس های بد ۲۵ را به طور کلی فراموش کردند و تصمیم گرفتند تا باری دیگر به سونی امیدوار باشند ، اما وقتی برخی لیکر ها ، اسنیپت هایی از ریمیکس های جدید این شرکت منتشر کردند ، باز هم موجی از بلاتکلیفی طرفداران را فرا گرفت .
برخی از ریمیکس ها به طور کلی از ترک اصلی فاصله داشتند . جکسون سابقه عوض کردن تم کلی ترک را در دمو هایش داشت ، اما جکسون در راستای ارتقای سطح موسیقی این کار را انجام می داد ، دقیقا برعکس کاری که تیم سونی انجام داد ...
در این میان تنها چند خبر خوب شنیده می شد ، و آن هم اسنیپت هایی از ترک های «She Was Lovin Me» و «Loving You» بودند که به معنای واقعی شنیده نشده بودند .
زمانی که این اسنیپت ها در سایت های لیک منتشر شدند ، بسیار واقعی به نظر می رسیدند ، و خب هیچ حکم قطعی برای انتشار آنها در این آلبوم جدید وجود نداشت ، مانند بسیاری از اسنیپت های غیر رسمی دیگر که همچنان هم منتشر نشده هستند .
اما ترک «She Was Lovin Me» بیشتر توجهات را به خود جلب کرد و حتی باعث شد تا «تیمبالند» مدیر اجرایی این آلبوم این پیشنهاد را بدهد که این ترک لید سینگل باشد .
اما مدت کوتاهی بعد ترکی به نام "She Was Lovin Me" به طور کامل در اینترنت منتشر شد ...
و باز هم بمب دیگری در فندوم منفجر شد . یک ترک فیک دیگر از جیسون مالاچی ای که هنوز ترک های او در آلبوم «مایکل» فراموش نشده بودند ، به طور احتمالی در این آلبوم وجود داشت ... با توجه به واقعی بود لیک های اسنیپت این ترک ، به طور حتم این ترک فیک در آلبوم وجود داشت !. از آن زمان تحریم های این آلبوم در بین برخی طرفداران آغاز شد . این اتفاق باعث شد تا سونی مجبور شود تا ترک لیست کامل را کمی زود تر منتشر کند تا به پروژه تبلیغاتی عظیم آلبوم صدمه ای وارد نشود .
(تصویر مربوط به مراحل ساخت این پوستر که توسط Mr.Brainwash منتشر شد.)
زمانی که ترک لیست کامل منتشر شد ، خبری از "She Was Lovin Me" نبود . این باعث شد تا طرفداران نگران شوند ، اگر ترک مربوط به همان اسنیپت واقعی بود ، چرا منتشر نشد ، اما اگر واقعا فیک بود ، پس قطعا ترک های تقلبی دیگری هم در راه هستند ...
اما واقعا سونی مجبور شده بود تا نام ترک واقعی ای به نام "She Was Lovin Me" را به "Chicago" تغییر دهد تا طرفداران بعد از دیدن ترک لیست آن را تحریم نکنند !.
به طور حتم این ترک توسط لیکر های سونی پخش شده بود . انگار سونی برنامه داشته تا با انتشار یک اسنیپت اورجینال ، این باور را در طرفداران ایجاد کند که این ترک واقعی است . اما لیکر های خودش ، این کار را خراب کردند .
در نهایت بعد از کامل شدن ترک لیست و انتشار آلبوم ، طرفداران تنها با ۲ ترک کاملا جدید مواجه شدند !!!
تقریبا تمام توجهات به سوی ترک «Love Never Felt So Good» بود . با اینکه این ترک هم قبل تر لیک شده بود ، اما لید سینگل این آلبوم شد ! و یک فیت با جاستین تیمبرلیک هم نتوانست آن را به اندازه ترک اصلی آلبوم محبوب کند .
ترک های "Chicago" و "Loving You" تنها امید های طرفداران بودند . و پس از انتشار نسخه استاندارد آلبوم «Xscape» همان نور اندک امید برای شنیدن ترک های کاملا جدید از بین رفت . زیرا ترک ها به قدری به سبک دیسکو و الکتریک سوق داده شده بودند که غیر از صدای مایکل ، هیچ شباهتی به «آهنگ های مایکل جکسون» نداشتند. خود تهیه کنندگان هم به همین نکته اشاره داشتند که وکال های جکسون دست نخورده هستند ، و شایذ این تنها نکته مثبت این ریمیکس ها بود . گرچه خود اعضا اعتقاد داشتند که نوع ریمیکس ها در راستای سبک موسیقی مایکل هستند ، که واضحا اینطور نیست ...
چیزی که باعث شده بود تا بسیاری از طرفداران به معنای واقعی عصبانی شوند ، این بود که نسخه های لیک شده از "Blue Gangsta" و "Xscape" و "A Place With No Name" نسبت به نسخه رسمی این آلبوم کامل تر بودند !!! این یعنی سونی ترک های ناقص را در آلبوم قرار داده بود . اینکه سونی حاضر نشده بود تا ۱۰ ثانیه اضافه تر ترک "Slave To The Rhythm" را منتشر کند و به جای آن همان ۱۰ ثانیه را با وکال های تکراری پر کند ، حرکت به معنای واقعی «احمقانه» ای بود ...
(تصویر مربوط به ویدیویی که جاستین تیمبرلیک برای این همکاری با جکسون منتشر کرد.)
منتقدان هم به خوبی به این نکته اشاره کردند و باعث شد تا برخی فکر کنند که این ترک ها مانند "2000 Watts" یا "Shout" و برخی ترک های دوران "Invincible" در اصل ترک های در سبک الکتریک بودند !!!.
این آلبوم هم به واسطه اسم مایکل جکسون فروش تقریبا خوبی داشت و حتی در هفته اول صدر نشین جداول بود . البته که کمپین های تبلیغاتی فوق گسترده سونی بیشتر باعث اشتیاق مضاعف طرفداران شده بودند .
برنامه به اصطلاح هولوگرامی جکسون در مراسم بیلبورد ۲۰۱۴ ، تبلیغ موبایل های سری اکسپریا ، ترک نسخه ویژه پلتفرم «Sony Lounge» و بنر های تبلیغاتی سطح شهر در اکثر کشور های جهان ، باعث شده بود تا ناخودآگاه همه منتظر این آلبوم باشند .
اما واقعا نسخه استاندارد ، لایق این همه انتظار و اشتیاق بود ؟
باید گفت جدای از بحث سلیقه باید جواب این سوال را داد .
فارغ از تمامی حواشی و بحث های متفرقه ، این ترک ها به طور حتم جزو بهترین و کامل ترین ترک های منتشر نشده جکسون بودند ، و می توان به طور حتم ، بهترین ترک های منتشر نشده جکسون را از بین ترک های اصلی این آلبوم انتخاب کرد . اما سونی با منتشر نکردن ترک های اصلی در ابتدا ، باعث ضرر بزرگ خودش شد .
پس از عملکرد ضعیف نسخه استاندارد این آلبوم ، سونی تصمیم گرفت تا نسخه دیلاکس را با ترک های اورجینال منتشر کند . این واقعا تصمیم خوبی بود ، زیرا بسیاری از طرفداران تنها دیسک دوم این آلبوم را قبول دارند !.
اما انتشار نسخه دیلاکس و ترک های اصلی ، پس از فاجعه ای به نام «اکسکیپ» ، باعث شد تا دوباره این آلبوم بر سر زبان ها بی افتد . اما اینبار نقد های وارده بر این آلبوم منطقی تر به نظر می رسیدند . این دفعه سلاح انتقاد به سمت انتخاب های تهیه کنندگان این آلبوم بود . معمولا جکسون در انتخاب ترک های هر آلبوم ، تناسبی بین ترک ها ایجاد می کرد . اما حتی در ترک های اورجینال این آلبوم هم تناسبی وجود نداشت و صرفا کامل ترین دمو های جکسون بدون توجه به نوع آنها کنار هم چیده شده بودند ، حتی ترتیب ترک ها هم چنین چیزی را به ما می گوید !.
در انتها باید گفت نمی توان از شنیدن برخی ترک های این آلبوم (البته که دیسک دوم !) لذت نبرد ، اما نمی توان منکر این قضیه شد که سونی توانست با موفقیت نسبی این آلبوم ، تمامی اشتباهات گذشته خودش را از ذهن بسیاری از طرفداران پاک کند ، و اکنون پس از نزدیک به ۱۰ سال پس از انتشار این آلبوم ، همچنان به انتشار آلبوم های پول ساز و پوچ از مایکل جکسون ادامه می دهد ، و با انتشار دمو های بی کیفیت در اینترنت ، دهان طرفداران خواهان ترک های جدید را می بندد ...
نظر شما راجب انتشار این آلبوم چیست ؟
(تصویر بالا مربوط به پوستر ابتدایی نسخه دیلاکس این آلبوم ، این تصویر ابتدا به روی مجله ها و پوستر ها رفت ، اما در زمان انتشار تغییر کرد ، آیا می توانید تفاوت های آن با نسخه نهایی را پیدا کنید ؟.)
